กฎ ๔ ข้อแห่งความสุขของ อัลแบร์ กามูส์

กฎเหล่านี้ อ่านผ่านตาเป็นครั้งที่สอง ถ้าจำไม่ผิด เคยอ่านเจอครั้งแรกในเล่ม บันทึกจากหุบเขาฝนโปรยไพร ของนักเขียนคนโปรด กนกพงศ์ สงสมพันธุ์

มาอ่านเจออีกครั้ง ในเล่ม คาเฟ่เสน่หา ของ 'ปราย พันแสง ครั้งนี้คิดสนุก
ตีความเทียบกับประสบการณ์ของเราบ้างดีกว่า

๑. อยู่ในที่มีอากาศโปร่ง ข้อนี้ทำได้อยู่แล้ว สำหรับเด็กบ้านนอก และหมั่นไฝ่หาธรรมชาติอย่างเรา สิ่งหนึ่งที่ติดตัวไปคือรองเท้าวิ่ง ไปที่ไหนอากาศดีๆ สวมรองเท้าแล้ววิ่งตอนเช้า สูดอากาศได้เต็มปอดดีนักเลยครับ
ที่บ้านก็หมั่นปลูกต้นไม้ไว้ ลูกถามว่าต้นไม้นี่ช่วยอุดรูที่คลุมโลกได้หรือ รีบตอบใช่แล้ว สงสัยว่ารู้มาจากไหน เห็นว่าดูสารคดีมา ใครตัดต้นไม้ ขอบอกว่าเป็นอาชญากรต่อโลกครับ ขอประนาม
๒. รักใครสักคนหนึ่ง ในเล่มคาเฟ่เสน่หา ตีความข้อนี้เป็นการรักใครสักคนหนึ่ง อย่างจริงใจ ไม่หวังผลตอบแทน น่าสนใจ
เพิ่งเข้าใจถ่องแท้ก็เมื่อมีลูกนี่แหละ
๓. พ้นจากความทะเยอทะยาน ข้อนี้ไม่ง่าย ก็คนเราทำงาน หรือใช้ชีวิตก็ต้องมีความทะเยอทะยาน แต่หากก้าวข้ามสิ่งนี้ได้ นั่นก็จะเจอความสุข
ข้อนี้ยังไม่ถึง แต่ต้องพยายามต่อไป
๔. ทำงานสร้างสรรค์ ข้อนี้เน้นงานที่ทำเพื่อคนอื่น ก็หมั่นทำครับ คิดถึงคนอื่นมากๆ
เหมือนที่เคยอ่านในหนังสือเล่มแมวน้อยร้อยหมื่นชาติที่เคยได้อ่าน เมื่อคิดถึงคนอื่นได้มากกว่าตัวเอง สุดประเสริฐ เลิกเวียนว่ายตายเกิดเลยครับ
ข้อ ๔ นี้ต้องทำคู่กับข้อ ๒ ครับ

คุณล่ะครับ ทำได้กี่ข้อแล้ว